(Ертегі)

Орманды мекендейтін жирен Тиін ағаштағы ұясының алдында отырған.

Оның қасына бадырақ көз, инедей жіңішке бір Инелік ұшып келді.

Ол қанатын дірілдете тұра қалып:

– Тиін, тиін, сен не істеп отырсың? – деді.

– Көрмейсің бе, достым, мыналарды кептіріп отырмын, – деп, Тиін күнге жайып қойған саңырауқұлақтарын көрсетті.

– Оны қайтесің? – деді Инелік.

– Қыста жеймін. Бұл деген менің қыстық азығым болады. Өзің де қысқа азық жинайтын шығарсың? – деді Тиін.

– Жоқ, мен өйтпеймін.

– Жазда ғой, шыбын-шіркей, масаны жейсің. Ал сонда қыста не жейсің?

– Қыста мен ештеңе жемеймін. Бір қуысқа кіріп алып, қыбыр етпей ұйықтаймын.

– Ой, неткен ұйқышылсың өзің!?

– И-ә, достым, біз деген солаймыз, – деп Инелік әрі қарай ұшып кетті.

Тиін саңырауқұлақтарын қоймасына таси бастады.