Менің атам майдангер,
Фашизмді құртыпты.
Бастап кетті майданды,
Төрт жыл талмай қырқысты.

Шеккен бейнет баяғы
Қайдан қалсын боран-сыз.
Баса алмайды аяғын,
Үй тұтқыны амалсыз.

Берді әкем қоларба,
Жарасын деп көмекке.
Мұндай жеңіл болар ма,
Дайын әзір керекте.

Маған ауыр демейді,
Тиеді ғой күшіме.
Дырылдатып жөнейді
Алматының ішінде.

Доңғалақтың шеңберін
Айналдырып қолымен,
Өзіне-өзі дем беріп
Жаңылмайды жөнінен.

«Ішім пысып, зерігіп,
Жалғыз жүрем жалығам», –
Дейді атамыз демігіп,
Ақтарылып ағынан.

Ұзартамын өрісін,
Серуендетем шаһарда.
Қаруластармен көрісіп,
Мәз болады атам да.